Atlas Rezydencji

Definicje pojęć najczęściej używanych w Atlasie Rezydencji
Dach mansardowy:	jest to dach łamany w którym każda z połaci składa się z dwóch części. Górna ma mniejszy kącie nachylenia a dolna większy (jest bardziej stroma). Ten rodzaj dachu umożliwia wygospodarowanie mieszkalnego poddasza. Dach mansardowy może być dwu- lub czterospadowy.
Dwór:	przeważnie wiejska siedziba szlachecka, zazwyczaj parterowa, mniej okazała i rozległa niż pałac. Termin obejmuje dom mieszkalny i zabudowania towarzyszące tzw. gospodarcze. Dwór obronny charakteryzował się wzmocnioną konstrukcją oraz mniejszą kubaturą od zamku. W XVII wieku dworem  zaczęto nazywać sam budynek mieszkalny, wtedy najczęściej parterowy, drewniany na podmurówkach kamiennych lub z cegły. Dwory renesansowe charakteryzowały kolumnowe ganki, a rzadziej również alkierze. Barok przyniósł modę na mansardowe dachy i ryzality. W okresie klasycyzmu coraz częściej pojawiały się piętrowe dwory (czasami z prywatnymi kapliczkami), a ganki przyjęły formę portyków.
Pałac:	przynajmniej jednopiętrowy, czasami z bocznymi skrzydłami lub odrębnymi oficynami, reprezentacyjny i okazały budynek mieszkalny bez widocznych cech obronnych. W pałacach rezydował władca, magnat lub wysoki dostojnik kościelny.
Portyk:	jest to prostokątna część budynku z jednym lub kilkoma rzędami kolumn wspierających dach. W Polsce portyk to najczęściej rodzaj otwartego ganku którego strop podpierają filary lub kolumny.
Rezydencja:	jest to reprezentacyjna posiadłość królewska, książęca, wielkopańska lub biskupia. Termin odnosi się do pojedynczego obiektu (zamku, pałacu lub dworu) bądź do zespołu budynków (np. zespół pałacowy czyli np. pałac, oficyna i oranżeria).
Ryzalit:	występ z elewacji budynku w części środkowej, bocznej lub narożnej na całej jego wysokości (od fundamentów po dach). Może mieć kształt prostokąta lub półkola. W rezydencjach zazwyczaj w ryzalicie czołowym znajduje główne wejście a w ryzalicie tylnym wyjście do ogrodu. Mniej zaznaczone ryzality nazywamy pseudo ryzalitami natomiast bardziej wysunięte z elewacji to już skrzydła budynku.
Wykusz:	wysunięty z elewacji fragment budynku nadwieszony na wysokości jednej lub kilku kondygnacji. Na szeroką skalę stosowany w budownictwie obronnym (np. jako otwory strzelnicze nakryte daszkiem), później od średniowiecza stał się elementem ożywiającym architekturę budowli pozwalając jednocześnie lepiej doświetlić i powiększyć wnętrze.
Zamek:	Zespół elementów obronnych takich jak m.in. obwarowania i bastiony otaczających budynki mieszkalne i gospodarcze, tworząc zamknięty układ obronny. Zamki wznoszono w celach obronnych i reprezentacyjnych zarówno przez władców jak i przez magnatów oraz dostojników kościelnych.
Zespół:	grupa obiektów wyodrębnionych ze względu na architekturę i funkcję, skupiona przestrzennie wokół obiektu głównego na potrzeby którego powstały. Przeważnie jest to zespół pałacowy lub dworski.